|
|
Metro
ليلا مظهر
ــ سلام آقا، روزنامه ي « مترو » مي خواين؟ سلام صبح به خير، بفرمايين روزنامه ي « مترو»! سلام خانم...
ــ سلام، مرسي!
با خط درشت نوشته بودند: « يك ويروس جديد، همه ي پناهندگان ساكن فنلاند را تهديد مي كند.» بعد زيرش نوشته شده بود:
«از ديروز تا به حال، خيلي ها به اين ويروس مبتلا شده اند. اين ويروس كه از طريق گيرنده هاي آنان پخش مي شود، واگير هم دارد.»
وقتي كه به خودم آمدم، همه ي فنلاندي ها از كنار من دور شده بودند. ترس از مرگ در چهره شان ديده مي شد. نگران شدم. از مترو كه پياده شدم در فكر بودم. از دور به ساختمان محل كارم چشم دوختم و بدون اين كه قدمي برداشته باشم به محل كارم نزديك تر مي شدم. نگران نباشيد، بعضي وقت ها من از اين نوع تخيلات مي كنم، ربطي هم به ويروس جديد يا قديم ندارد. سر راه «سامي» را ديدم. به من چپ چپ نگاهي كرد:
ــ تو كه گرفتار نشدي، ها؟!
ــ نه، نمي دونم، شايد. . .
ــ مهم نيست، اين روزنامه ها عادت دارند فقط خبر هايي را پخش كنند كه در رابطه باشما هستند. وگرنه اورژانس ها پر از مبتلايان فنلانديه.
ــ چرا، اونا ديگه چه مرگشونه؟!
ــ اونا ويروس H گرفتند.
ــ چه حرفا، مگه همچين ويروسي هم وجود داره. H يعني چي؟
ــ نمي دونم، خودشون هم نمي دونن. شيره سر مردم مي مالن!
چيزي نگفتم. بي اعتنا به «سامي» به طرف در رفتم و در را هم محكم پشت سرم بستم. به نامه هايي كه برايم آمده بود، اعتنايي نكردم. آخرش چي! همه ي نامه ها كه با جمله ي «و در ابتدا تنها كلمه بود!» ــ شروع نمي شدند، يكي قبض برق، يكيش تبليغات و هزار جور نامه ي بيخودي ديگر.
يادم آمد به «سامي» گفته بودم كه قرار است امروز براي روزنامه، نامه اي بفرستم، شايد داستاني، و آن را با مطلع «و در ابتدا تنها كلمه بود» آغاز كنم. ولي من دچار ويروس شده بودم و تنها چيزي را كه توانستم بنويسم اين بود:
«يك ويروس جديد، همه ي پناهندگان ساكن فنلاند را تهديد مي كند.» خبر را داخل پاكت گذاشتم و براي مجله ي « مترو » فرستادم.
|
|
|
